67. Aan alles moet, helaas, een einde komen.

Na maanden allebei afzonderlijk en daarna samen te hebben gewikt en gewogen, en na rijp beraad, besloten we met pijn in het hart dat het huis en de tuin, de B&B en dat alles nog bemoeilijkt door de voortdurende zorg voor Yvette... al het werk dat Lex niet meer kon doen en dat mij behoorlijk boven het hoofd groeide, teveel werd en dat het tijd werd om terug te verhuizen naar Almere, dichter bij familie en vrienden en dus ook bij eventuele hulp in geval van nood.

Ik belde Patricia, die ons het huis 23 jaar geleden had verkocht. Zij zette de boel in gang. Er kwam een mijnheer om de vereiste technische keuring te doen op elektra, asbest en lood. Deze Jorge noemde in het 76 pagina’s ( ! ) tellende rapport alleen kleine dingen die niet helemaal OK waren en Patricia verklaarde dat het ‘buitengewoon positief’ was. Zelfs het energielabel, dat op D uit was gekomen, was blijkbaar prima voor zo’n oud huis. De septictank moest ook worden gecontroleerd, daar kwam een inspecteur voor die hem ‘aux normes’ verklaarde. Hij waarschuwde ons wel, dat hij in zijn rapport had gezet dat de tank 3 jaar geleden geleegd was. ‘Maar dat is in die 23 jaar nooit gebeurd’ protesteerden wij. ‘Nee, dat is ook helemaal niet nodig als hij goed werkt, maar onze bazin, die haar gemanicuurde handjes nog nooit in haar leven vuil heeft gemaakt en er totaal geen droppie verstand van heeft, heeft ergens gelezen dat die tanks geregeld geleegd moeten worden en als ik niet vermeld dat het gebeurd is, krijgen jullie geen goedkeuring van haar, dat waardeloze takkenwijf’ legde deze blije werknemer uit.
We besloten dat we het huis inclusief de gehele inboedel van de B&B en het appartement zouden verkopen. De vraagprijs, inclusief dat alles en het gereedschap en de machines voor de tuin, werd gesteld op € 315.000 euro.

Jean kwam weer maaien, nu met de zitmaaier en Julien, wiens gebroken sleutelbeen nog niet echt goed genezen was, kwam toch om voorzichtig het terras te hogedruk-spuiten en later om de randjes te débroussailleusen.

Een moeilijke hobbel was onze Yvette... de dementie werd met de dag erger, ik had er bijna een dagtaak aan en ze werd nu ook soms boos op me, omdat ik weigerde haar voordeur van het slot te doen. We jokten dus maar dat de deur kapot was... Ik moest Ginette en Jean dus op de hoogte brengen van onze plannen, zodat Ginette een plekje voor haar kon proberen te regelen in een ‘hospice’, het liefst in Hauts-Buttés, waar we achter op uitkijken. Yvette heeft daar in haar jeugd veel tijd doorgebracht, ze ging daar naar het lagere schooltje en haar hele familie ligt daar begraven, wat erg belangrijk voor haar is.
Ginette kreeg het voor elkaar dat ze er, ondanks de wachtlijst, omdat ze ‘local’ was, al per 19 juni heen kon. Yvette was er wonderlijk kalm over, gelukkig.
Ginette en ik zochten haar kleren uit. Ik dacht altijd dat ze er zo armoedig bijliep in haar totaal versleten, gerafelde, kapotte kleren omdat ze niets anders had om aan te trekken. Bleek dat ze een kast vol had met de leukste en mooiste spullen! We gooiden dus alle versleten troep weg en Ginette merkte de rest. Jean en Ginette richtten haar toekomstige kamer leuk in en op maandag 19 juni vertrok ze, na een verblijf bij ons van 14 jaar.
Het einde van een tijdperk...

We hebben een beetje het gevoel dat we hier dan nog wel wonen, maar niet echt meer...we leven in geleende tijd, lijkt het wel... Maar we maken er het beste van!

Dat begon al goed, want Astrid, Igor, Beau, Casper en Sem kwamen een lang weekend. Het was schitterend weer en omdat het de dag ervoor maar liefst 4 cm had geregend, na een wekenlange periode van extreme droogte, konden er ook kampvuren gestookt worden.
Ze gingen een dagje naar Charleville en zondag bij 30° naar het Lac des Vieilles Forges om te zwemmen en te zonnen.

We kregen ook ander bezoek: bijna elke dag kwamen er 1 en soms zelfs 2 of 3 reeën in onze tuin. Ze knabbelden aan de bramenblaadjes in de heg of waren aan het grazen bij de vijver, waar het gras lekker mals is. Ze zijn ook dol op de bloemen van de Annabel-hortensia. Nou, dat mag hoor, wij hebben tenslotte beslag gelegd op hùn leefgebied! Ook zagen we een keertje 3 kleine vosjes achter de vijver spelen en heerlijk lui in de zon liggen. Een paar dagen later liep er 1 van die drie vlak bij het huis over het gras...zo’n schattig klein pluizenbolletje! Tja, dat vinden wij, maar Yvette, die op les Six Chênons kippen en konijnen had, vindt het ‘sales bêtes’ (nare beesten).
Eén van de twee eekhoorntjes, die bijna elk jaar de helikoptertjes uit de esdoorn komen knabbelen, rende ook een keer door de tuin en onderweg naar Monthermé zag ik een wezeltje oversteken.

We hadden een paar bezichtigingen, maar die liepen op niets uit. In de zomerperiode, zei Patricia, verkoop je geen huis. In de maanden juli en augustus zijn veel bedrijven, winkels en restaurants gesloten, iedereen is op vakantie. Daarna begint het leven weer...

Het regende idioot grote hoeveelheden en weken achter elkaar. Toen dat ophield half augustus, kwam Julien met zijn zwager om de erg woest uitziende heg te snoeien. Julien had nog steeds last van de ijzeren plaat in zijn schouder, die gaat er pas begin volgend jaar uit. Ze gingen hard aan de gang, maar na 3 uur kwam Julien krijtwit naar het terras, waar hij naar adem happend ging zitten. Het werd steeds erger en ik belde 15, het alarmnummer. Net als toen bij Lex, kwam er een brandweer-ambulance-bus met 3 man en even later een auto van het ziekenhuis meteen dokter en 3 verpleegsters. Julien werd na onderzoek afgevoerd per ambulance. In het ziekenhuis constateerde men een infectie van de longen en hij mocht naar huis met medicijnen en voorgeschreven bedrust. Dat verbeterde niet erg snel...

Wij hadden dus nog steeds een gedeelte van de heg dat gesnoeid moest worden. Guy Liesch wist gelukkig raad, hij kende wel iemand. Die iemand heette Lloyd en hij kwam inderdaad. Het was een goedlachse krullenbol met nul verstand van tuinieren, maar met veel goede wil. Hij maakte alle heggen af, débroussailleusde de randen, nadat ik hem de juiste werkwijze van deze machine had uitgelegd, en zaagde de overleden lijsterbes om.

Op mijn verjaardag kwamen John en Mary taart eten en begin oktober vertrokken ze voor 10 weken naar een huis in de buurt van Breda, waar hun kinderen wonen,  ze hadden dat op een ‘pas op een huis-site’ gevonden. Voor die tijd hadden ze alle planten voor binnen en buiten weggegeven, zodat niemand meer naar hun huis in Monthermé hoeft om ze water te geven. Lloyd kreeg de meeste buitenplanten, hij heeft een groot terrein en weinig geld, dus hij was blij!

Hans en Joke kwamen een paar dagen bij ons logeren en sliepen daarna een week op de camping in Monthermé. Toen ze bij ons waren, was het heerlijk weer, dus we konden BBQ’en, maar eenmaal op de camping liet het mooie weer ze in de steek, er viel die week meer dan 5 cm regen. Dat was een tegenvaller, maar een nog grotere tegenvaller was, dat er op een nacht ingebroken werd in hun caravan, terwijl zij daar vredig lagen te slapen! Er werd niet erg veel buitgemaakt: wat geld, Hans’ mobieltje, Jokes oude tablet, een zeepflesje en een oude lap...raar maar waar! De dief was wel erg netjes, hij legde de lege portemonnaies, met de pasjes er nog in, keurig op de tafel. In de caravan vond hij ook de autosleutels en keek daar ook in of er iets van zijn gading in lag, maar de oude laptop vond hij de moeite niet waard. Ook de autosleutels legde hij netjes terug op tafel. Hans en Joke deden geen aangifte, dat kon allee in Revin en duurt minstens 3 uur, dat vonden ze het niet waard. Het was vooral een eng idee dat er iemand naast hun bed had gestaan… Op de camping was die nacht in nog 3 caravans ingebroken.
Zondag tussen de middag aten ze gezellig hier, namen bijna alle Nederlandstalige boeken mee voor de diverse bejaardenhuizen in Winschoten, haakten de caravan achter de auto en reden naar huis.

Ik rooide de bieten en de aardappels en legde de zeilen weer grotendeels over de tuin, alleen de wortels en de boerenkool staan er nu nog in. Ook plukte ik ruim 3 kilo bramen (en evenveel voor Marcelle) en maakte gelei.

Ik ging met de trein weer een paar dagen naar Almere: tandarts, diverse boodschappen, koffie drinken hier en daar, iedereen weer even zien, naar de markt en ook naar Spijker, die we gekozen hebben als aankoopmakelaar voor onze toekomstige flat. Hij beloofde ons Franse huis op Funda buitenland te zetten, dat kan je als particulier niet doen. Misschien levert dat wat meer kijkers - en hopelijk een koper- op…